کاهش میزان دینداری در ترکیه

تولین ترک اوغلو

مشاهدات اخیر حاکی از آن است که آمار زنان محجبه در سطح جامعه با کاهش چشمگیری مواجه شده است. این گزارش با استفاده از داده‌های جمع‌آوری‌شده به روش نمونه‌گیری تصادفی از 1942 نفر از افرادی  18 سال و بالاتر تهیه شده است که به نسبت جمعیت روستایی و شهری در 12 منطقه (35 استان) را پوشش می‌دهد.

در این گزارش؛ نمودارها و جداول با در نظر گرفتن پارامترهای سطح اعتقاد، دیدگاه و رفتارهای مذهبی در کل جمعیت بالغ بر اساس جنسیت، گروه های سنی، سطح تحصیلات، محل اقامت و مناطق جغرافیایی ایجاد شده است.

پوشش «حجاب» که زمانی به 70 درصد می رسید، اکنون به زیر 50 درصد رسیده است. عنوان گزارش سکولاریزاسیون در جامعه دینی بوده و این بخش از آن قابل توجه است:

فردی که خود را معتقد دانسته و  مذهبی معرفی می کند، چگونه می تواند در عین حال سکولار باشد؟ و زندگی سکولار داشته باشد؟

آیا این یک پارادوکس نیست؟

این قطعا یک پارادوکس است، دنیوی شدن، سرمست شدن از نعمت های دنیوی، عجز از سربلند بیرون آمدن از آزمون دنیا که انسان به همین دلیل به آن سقوط کرده است، نفاق و حتی دور شدن از دین در عین دیندار بودن خود مصداق این تضاد است.

افراد متدین جامعه دیگر حساسیت سابق را نسبت به دین ندارند،  برخی از کسانی که در دهه 80 و 90 برای حجاب می جنگیدند دیگر از روسری دل خوشی ندارند.

دختران خانواده های محجبه سبک پوششی دارند که گویی عضوی از خانواده خود نیستند.  چطور شد که انس ها، محمدها و فرقان ها که پدر و مادرشان کعبه را طواف کرده اند، امروز مشروب می نوشند و در پارتی های آنچنانی روی قایق های لوکس تفریحی می کنند، مواد مصرف می کنند و خود را مذهبی می دانند؟

امروز قشر مذهبی و محافظه کار جامعه برای جلب توجه در مطبوعات و رسانه های اجتماعی از هیچ کوششی فروگذار نمی کند، ثروت سرسام آور خود را به رخ می کشد و ابایی از نشان دادن این ثروت ناعادلانه ندارد.

آیا امروز آن هزاران نفری که روزگار به سختی می گذرند، می توانند کسانی را که صرف داشتن محاسن و پوشیدن روسری خود را مذهبی می نامند اما مدعی هستند که جواهرات میلیونی خود را از "راه حلال به دست آورده و به کسی ربطی ندارد" به چشم افراد متدین ببینند؟

مگر نه آن است که حساسیت دینی یا یکپارچگی دینی مبتنی بر تواضع و فروتنی است؟ آیا دین به ما توصیه نمی کند که اسراف نکنیم؟ آیا دین به ما نمی آموزد که از خودنمایی دوری کنیم؟

ممکن است در این جامعه سطح دینداری کاهش یابد، اما در سطح نوع دوستی و انسانیت در حال افزایش است.

آیا ممکن است اعضای این جامعه را که به خاطر تحلیل درست از وضعیت موجود از قشر محافظه کار دوری گزیده اند، را به مثابه دوری از دین تلقی کرد؟

به اعتقاد شخصی بنده، نگرش پوچ گرایی و نهیلیستی به صورت موذیانه در حال تزریق به افراد جامعه است.

البته شاهد دوری مردم از اعمال دینی، ارزش ها و حجاب هستیم اما من عدم ترجیح روسری را فی الواقع یک عکس العمل به اینکه نمی خواهم شبیه "آنها" باشم،  می دانم.

در حال حاضر یک واکنش ارتجاعی نسبت به روسری وجود دارد که علت آن را می توان در سبک افراط و تفریط زندگی روزمره افراد مذهبی و نظام سرمایه داری جستجو کرد.

این نظام نوشیدنی بدون الکل، بانکداری بدون ربا، تفریح در هتل های خانوادگی لوکس پنج ستاره مختص افراد متدین به مخاطب ارائه می دهد و او را در دام خود اسیر می کند. در این دنیای پر زرق و برق ارزش های انسانی پوچ و توخالی می شوند.

حجاب در این نوع نظام یعنی سبک زندگی متدین که می شود حجاب اما با یک گردنبند یاقوت یا گل سینه قیمتی یا یک شی زینتی قدیمی اما با ارزش.

امر حجاب نباید قهری و اجباری باشد بلکه باید با طیب خاطر و رضایت قلبی صورت بگیرد.  در هر چیز اجباری جدایی از ذات و نفس آن اجتناب ناپذیر می نماید. آن وقت است که می شود نمایشی و  دلیل استخدام و امتیازی برای برنده شدن در مناقصات آن چنانی.

این در مورد افرادی که حجاب از سر بر می دارند نیز صدق می کند. به یک باره با میل شدیدی نسبت به همه اعمال حرام مواجه می شوند. اما فراموش نکنیم که پوشیدن یا نپوشیدن روسری یک انتخاب است و باید برای هر گونه انتخاب احترام قایل بود. همه ما طیفی از رنگ های این کشور هستیم.

موضوع بر سر پوشیدن یا نپوشیدن روسری نیست، بلکه تلاش برای انسان واقعی بودن است. حجاب بسیار پرمعنی و ارزشمند است اما حفظ حجاب اخلاق از هرچیزی با ارزشتر است.

منبع خبر:

https://www.internethaber.com/turkiyede-dindarlik-orani-ne-yazik-ki-dustu-2370176y.htm